Konserwacja figur na wirydarzu 2025-2026

W latach 2025-2026 zostanie podjęty remont konserwatorsko-budowlany kapliczki Męki Pańskiej oraz figur Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej z Lourdes, a także figury św. Jana Nepomucena w wirydarzu klasztornym. 

Renowacji zostaną poddane zabytkowe kapliczki usytuowane w wewnętrznym dziedzińcu naszego klasztoru zwanym wirydarzem. Kapliczka męki Pańskiej, zwana filarową, pochodząca z początku XVIII wieku. Przed przekształceniem kapliczki w latach osiemdziesiątych XX wieku w jej niszach znajdowały się trzy polichromowane, niewielkie obrazy przedstawiające Mękę Zbawiciela oraz jeden wizerunek sceny z Ewangelii św. Jana: Matka Boża Bolesna. Obecnie na czterech ścianach czworobocznego trzykondygnacyjnego filara, w najwyższej partii umieszczone są mozaiki przedstawiające sceny Męki Pańskiej, będące dziełem Józefa Furdyny. W środkowej części znajduje się płytka, zamknięta półkoliście nisza, w której została umocowana niewielka figura Jezusa Frasobliwego. Kondygnacja dolna zawiera proste dekoracje w formie prostokątnych płycin.

Figura Najświętszego Serca Pana Jezusa stała niegdyś (w 1911 roku jest widoczna na zdjęciu z tego okresu) w ogrodzie folwarku węgrzeckiego, skąd została przewieziona z obawy przed zniszczeniem. Rzeźba wykonana została z wapienia pińczowskiego, a postument – z piaskowca karpackiego. Przedstawia postać Chrystusa w ujęciu frontalnym, ubranego w długą suknię przepasana cienkim pasem. Ramiona okrywa płaszcz łagodnie spływający do stóp. Twarz Jezusa jest wydłużona, oczy szeroko otwarte skierowane wprost na widza. Prawą dłonią, skierowaną ku górze błogosławi, a lewą wskazuje na Serce otoczone promieniami.

Postument oraz figura Matki Bożej z Lourdes zostały przewiezione prawdopodobnie w okresie II wojny światowej z dawnego dworku z Węgrzcach pod Krakowem. Rzeźba pochodzi z przełomu XIX i XX wieku. Przedstawienie Matki Bożej wzorowane jest na objawieniach św. Bernadety Soubirous w 1858 roku, w postawie wolnostojącej, piękna i smukła postać Maryi, ubrana w długą suknię, przepasana jest szarfą. Maryja ma skierowane spojrzenie ku Niebu. U stóp widoczne pojedyncze kwiaty róży.

Rzeźba św. Jana Nepomucena pochodzi z 1731 roku i jest fundacją rodziny Teofili Salomei Krasińskiej, wieloletniej Ksieni klasztoru krakowskiego. Być może ufundował ją brat Teofili, Jan, jako wotum wdzięczności. Jest to dzieło nieznanego autora. Święty Jan Nepomucen ujęty został w pełnej postaci, w czarnej sutannie i białej komży, na ramionach znajduje się krótka peleryna w kolorze brunatnym, a na głowie czarny kapłański biret. W ręku trzyma krzyż. Twarz skierowaną ku krzyżowi okalają lekko kręcone włosy. Nad figurą został umieszczony miedziany baldachim opierający się na czterech lekkich wspornikach. Przed postumentem zawieszono kartusz z inicjałami Ksieni Krasińskiej, a poniżej w formie płaskorzeźby umieszczono polichromię z przedstawieniem sceny męczeństwa Jana Nepomucena, spadającego do Wełtawy głową w dół. Według przekazów męczeństwo to było skutkiem dochowania tajemnicy spowiedzi, czyli heroiczną wiernością szafarza sakramentu pojednania.

Projekt współfinansowany

z Narodowego Funduszu

Rewaloryzacji Zabytków Krakowa.