Przylgnij do Maryi

 Życie i powołanie św. Klary jest naznaczone szczególnym podobieństwem do Maryi oraz Jej dyskretną obecnością. Maryja jest blisko Klary, gdy w kaplicy poświęconej Jej czci przywdziewa pokutny habit i rozpoczyna drogę naśladowania Jej Syna pokornego i ubogiego. Klara zaś kontemplując uniżenie Syna Bożego patrzy także na pokorę Maryi, która wiernie towarzyszy swojemu Synowi. Stąd, kiedy Klara mówi o Maryi to zawsze w odniesieniu do Jezusa. To On jest w centrum jej uwagi. Będąc jednak kobietą głęboko miłującą, Klara dostrzega głębię miłości jak jest między Maryją a Jezusem. 

Maryja zaś prowadzi św. Klarę do coraz większej bliskości z Jezusem, zasłuchania w Jego Słowo. Przylgnięcie do Matki Jezusa sprawia, że całe życie Klary zostaje przekształcone łaską, promieniuje światłem aż po dzień dzisiejszy.

Zapewne nie stało się to w jednej chwili, ale było owocem codziennego wysiłku i wierności, by przeżywać swoje powołanie przylgnąwszy do Maryi. Może to być i dla nas jakąś szczególną wskazówką i zaproszeniem, by w tym majowym miesiącu poświęconym Maryi spróbować jeszcze bardziej do Niej przylgnąć, tak aby we wszystkich naszych pracach , zajęciach , radościach i trudach przeżywać je razem z Maryją. Zobaczymy wtedy jak nasze codzienne życie zostaje rozjaśnione światłem łaski, udzielanej za Jej pośrednictwem .

Bardzo wymowne jest samo słowo, które używa św. Klara, zachęcając do bliskiej relacji z Maryją. „Przylgnięcie” oznacza przecież bycie bardzo blisko drugiej osoby, niejako serce przy Sercu. To bliskość, która tchnie czułością, oparciem, głęboką komunią, w której nie potrzeba wielu słów, tak jak w relacji Matki i dziecka albo w zażyłej przyjaźni. To „przylgnięcie” musiało być ważne dla Klary, skoro po wielu latach pisze o tym w trzecim liście skierowanym do św. Agnieszki z Pragi: „Do Jego Najsłodszej Matki przylgnij”.

Bliskość z Maryją zaowocowała w życiu św. Klary podobieństwem duchowym do Maryi. Listy Klary, jej testament są jak Magnificat , głoszące z wielką radością, że Pan wywyższa ubogich i pokornych. Jak bardzo maryjny duch pokory, wdzięczności, uwielbienia stał się udziałem Klary odsłaniają jej ostatnie słowa: „Dziękuję Ci , Panie za to, że mnie stworzyłeś”.

Spróbujmy więc i my jeszcze bardziej przylgnąć do Maryi, przybliżyć się do jej Serca i wsłuchać się w Jej pieśń uwielbienia, aby i nasze życie promieniowało blaskiem łaski, tak jak życie Maryi i św. Klary.