Święci trzech Zakonów Franciszkańskich

św. Róża z Viterbo (1233-1252)

Róża urodziła się w Viterbo siedem lat po śmierci Franciszka, a swe krótkie życie zakończyła jeszcze przed śmiercią św. Klary. Już jako małe dziecko przejawiała skłonność do modlitwy, jako ośmiolatka wpadła w ekstazę. Przyjęła habit III Zakonu w wieku 10 lat, a gdy cesarz Fryderyk zdobył miasto w walce przeciw papieżowi, publicznie sprzeciwiła się mu i zapowiedziała mu przedwczesną śmierć. Wygnana z miasta, kontynuowała swoją krucjatę przeciw cesarzowi. W tym czasie cesarz zmarł. Mając 16 lat wróciła do Viterbo i pragnęła wstąpić do klasztoru klarysek, ale siostry odmówiły uznając ją za niezrównoważoną wizjonerkę. Przyjęła to ze spokojem i kontynuowała swe apostolstwo jako tercjarka, spalając swe młodzieńcze siły na posłudze biednym i na intensywnej modlitwie.

Zmarła mając 19 lat.

Po jej śmierci na polecenie papieża Aleksandra IV ciało Róży zostało pochowane w kościele klarysek, do których za życia chciała wstąpić. Kanonizował ją papież Kalikst III w 1457 r.

św. Aniela z Foligno (1248-1309)

Pochodziła ze szlacheckiej rodziny i prowadziła swobodne i wygodne życie. Wyszła za mąż za bogatego człowieka, jednak wkrótce przyszło jej sprostać trudnym wydarzeniom. Kolejno zmarły jej dzieci, a także mąż, którego bardzo kochała.

W wieku 37 lat przemieniła swoje życie, mocno angażując się w stałe rozważanie życia Jezusa. Wstąpiła do III Zakonu Franciszkańskiego i poświęciła się służbie chorym, czasem też proszono ją o rady i duchowe wsparcie. Na polecenie spowiednika spisywała swe rozmyślania i wizje. Przez świadectwo życia, zjednała sobie grono przyjaciół, którym służyła towarzyszeniem duchowym. Jej mądrość uczczono tytułem "mistrzyni teologów".

Zmarła w Foligno 1309 r. i jest pochowana w kościele braci konwentualnych w Foligno.

W 1701 r. jej kult zatwierdził papież Klemens XI. W dniu 9 października 2013 r. papiez Franciszek ogłosił, że bł. Anieli przysługuje tytuł świętej – tym samym rozciągnął jej kult na cały Kościół.

bł. Aniela Salawa (1881-1922)

Urodzona 1881 roku w rodzinie o głębokim życiu religijnym, w Sieprawiu. Jako nastolatka (16 lat) udała się do Krakowa, aby służbą zarobić na swe utrzymanie. Śmierć starszej siostry, była dla Anieli doświadczeniem, przez które zwróciła się wyraźnie do Boga. Złożyła ślub czystości na ręce swego spowiednika i wstąpiła do III Zakonu Franciszkańskiego. Żyła bardzo głęboko stylem ewangelicznej prostoty. Otoczyła opieką zwłaszcza młode dziewczęta przyjeżdżające do Krakowa w poszukiwaniu pracy. Często dzieliła z nimi swój zarobek, użyczała też im schronienia, pomagała przemyśleć doświadczenia. W czasie I Wojny poświęcała się trosce o chorych i rannych. Ostatnie lata przeżyła w suterenie jednego z domów krakowskich. Mimo odwiedzin koleżanek i znajomych przeżyła okres samotności, który jednak rozświetliły głębokie przeżycia duchowe zapisane w "Dzienniczku".

Zmarła w 1922 r., w Krakowie.

Beatyfikowana została przez Jana Pawła II w 1991 roku. Jej kult pielęgnowany jest przy jej grobie w Bazylice Braci Franciszkanów Konwentualnych w Krakowie.